K zakatu sny iz doma proch', Neslo, kruzhilo po zemle Vsekh tekh, kto vzdokhom prinial noch' I do rassveta byl v sedle. Kresty im metili puti, Sledy ikh khoronil tuman, Po nebu zemliu pronesli, Sozval ikh veter-uragan. K dozhdiu zveneli oblaka, Laskalsia put' polyn'-travoj, Shli daleko izdaleka, Shli, peli, zvali za soboj.
I esli k nochi den', Kak pervyj raz, Smotri, kak pliashet tabor zvezd, Smotri i slushaj moj rasskaz: "V mutnyj chas, pod khokhot Luny, Veter plel iz lesa uzdu, Vyvodil na krug tabuny, V ruki bral nagajku-zvezdu. Okh, on i gulial po chernoj zemle, Smutoj zheg za soboj mosty, Ispovedoval na pomele, Khram khlestal da lizal kresty. Zhirno chavkal po riase bolot, Khokhotal obvalami gor, Sobiral narod v khorovod, Da i nachinal vesti razgovor:
"Ehj, slushaj moj rasskaz, Ver' golosam v sebe, Son ne skhoronil, a krest ne spas Tekh, kto prozhil v storone."
Nu a tekh, kto vstal glazami k ogniu, Kto risknul ostat'sia soboj, Kto poshel vojnoj na vojnu, Po Zemle vedu za soboj. Po zemle, gde v pochete pni, Gde moshna zabriukhatela mzdoj. Gde toskoj zablevany dni, Gde liubov' torguet pizdoj. Tam, gde sram veroj narechen, A poklep - pravdoj-sovest'iu, Gde pozor znaet chto pochem, Gde styd soset vymia podlosti".