(Harrie en Annie wonen alweer zo'n tweeentwintig jaar in de
Almondestraat 53A. Ze hebben er samen hun wilde rock 'n roll-jaren
beleefd. Annie wil daar nog wel graag wat over kwijt. Harrie zit liever
in zijn schuurtje en wil eigenlijk nergens wat over kwijt. Hij vindt het
wel goed zo. en soms zit dat Annie effe te hoog. Tijdens een optreden
wil Harrie na een gevoelig nummer nog wel eens weglopen, naar de wc
of zijn schuurtje. Terwijl Annie misschien nog een blik van innige
verstandhouding verwacht. En ja, dan komen de opgekropte irritaties
er wel uit:)

Annie: Nou ja, 't is toch niet te geloven. Daar peert 'ie 'm weer.
Je laat me weer gewoon zakken, Harrie de Bruin. Je laat me
weer gewoon staan. Ik kan het wel blijven zeggen:

Harrie, haal die Telegraaf voor je kop weg. Of neem tenminste
een echte krant voor je kop.

En hou op met fluiten!

Harrie:Ik fluit helemaal niet.

Annie: En stop met roken.

Harrie:Maar...

Annie: Harrie, jij rookt altijd, ook al rook je niet.
En waarom neem je nooit meer bloemen voor me mee?

Harrie:Maar ik had laatst nog...

Annie: Dat waren anjers, daar hou ik niet van. Neem dan tulpen voor me
mee, daar hou ik ook niet van, maar het gaat om het gebaar.

Harrie:Maar ik gaf je ze zo!

(Har laat zien hoe hij de bloemen gaf.)

Annie: Kijk 'm daar nou staan, wat miezepiezepiezepeuterig. 't Is wel
inleveren hoor. Tsjonge jonge, zijn scheiding wordt ook steeds
breder, he. En hij krimpt, ja, ook plaatselijk.
En ik kan mijn stinkende best doen om der nog een beetje uit te
zien, maar ja, die man...

Hier, laatst kom ik van de kapper, splinternieuw permanentje,
kleurtje, ik zeg: "Har, zie je niks aan me?" Hij zegt: "Heb je
nieuwe schoenen" Ik zeg: "Hoger". Hij zegt: "Heb je een
nieuwe jurk". Ik zeg: "Hoger". Hij zegt: "O, heb je 't plafond
gewit?"
Dat bedoel ik nou, je kan nog zo je best doen. Ik ben toch zeker
ook met m'n moeder naar de markt geweest, stoffie uitgezocht,
mooi stofje, niet dan? Met mijn moeder een mooie nieuwe jurk
gemaakt, zeg nou zelf, daar is toch niks mis mee...

(Op dat moment wordt er naar Annie gefloten vanuit de zaal. En dat kan
niet! Harrie heeft ook zijn trots. De kleine man wordt een soort hulk.)

Harrie:Zeg, dat gaan we niet doen, he. Een beetje naar mijn Annie
lopen fluiten, da's helemaal wat moois. Als er een naar mijn
Annie fluit, dan ben ik het wel. En anders ga je maar 's even
mee naar buiten, dan ga ik allemaal dingen met je doen, waarvan
ik helemaal nog niet weet, wat ik allemaal ga doen. In mekaar
getrapte bloemhekjes, klap voor je broodmolen...

(Annie slaat het met bewondering gade. Het oude gevoel van trots komt
weer helemaal boven)

Annie: Nou, kijk 'm staan, de tijger. Ja, hij ken een beest worden. Ooooh,
hij gaat weer helemaal staan. Dat dat nou net hier moest gebeuren.
Har, kan je dat niet effe vasthouwe voor als we weer thuis zijn.

(Harrie staat nog steeds te schuimbekken)

Annie: Nou, moet je 't effe kwijt? Nou, gooi 't er maar effe uit. En doe
maar gerust in je eigen tempo.