Ik weet het nog precies hoe ze me vonden
Die avond liggend in de keuken aan het gas
Als ik er nog aan denk wat een paniek dat was
En toen ik bijkwam dacht ik: Weer mislukt - zonde
En ik zag al die gezichten om me heen
De kinderen huilden en toen kreeg ik bijna spijt
Ik dacht: Hoe kon je, maar nu zijn ze me toch kwijt
De psychiater zei: Een rustkuur nu meteen

O eerst kwam er nog een zuster dag en nacht
Die altijd heel toegeeflijk met me praatte
Maar ze hield me wel voortdurend in de gaten
Zoals een van wie je steeds iets engs verwacht
En toen heb ik dan uiteindelijk toegegeven
Want ik kon mijn eigen angsten niet meer aan
En in dat huis wordt daar van alles aan gedaan
Ik ben al zo ver dat ik weer wil blijven leven

Want ik dacht: Ook iedereen rent maar door dat leven heen
En niemand komt er ooit aan denken toe
Ik moet voor allemaal gaan denken
Want ik heb hier alle tijd
En mijn man en mijn kinderen zijn gewoon te moe

En als ze eenmaal in de week bij me komen
Dan zeg ik: Je moet vaak wandelen in het bos
En goed met je handen voelen aan het mos
Want over tien jaar zijn er enkel plastic bomen
En aan het einde van de regenboog ligt nog altijd goud
En als je zonlicht in je jas naait heb je het nooit koud
En dan zeggen ze alleen: Heus het komt allemaal terecht
En ik zie ze denken: Het gaat erg slecht

En toen ik laatst tegen mijn man zei dat de zee
Hem meer vertellen kon dan twaalf professoren
Omdat je daarin alle waarheden kunt horen
Nam ie de keer daarop een bijbel voor me mee
En toen ik zei dat ik die zelf al had bedacht
Toen ie ie zonder iets te zeggen weggelopen
Hun bezoeken zijn verminderd maar soms, voel ik 's nachts
De tranen over mijn wangen lopen