Oud geworden naziebeulen sinds de oorlog aangeklaagd
En opeens staan ze er toch nog voor het aards gerecht gedaagd
De tv brengt het in kleuren, maar zwart/wit blijkt geen bezwaar
Zie ze langs de ogen strijken met zo'n doodmoe handgebaar
En ik kijk maar en ik kijk maar en ik zit en kijk hem na
Naar die ouwe mannenhanden, vlakkerig met dikke aderen
Zijn dat nou die handen die ooit dodelijke wapens waren
Die geweren presentereerden knuppel en kalabas hanteerde galgetouw
pianosnaar
Ja het zijn dezelfde handen, jaren ouder welliswaar

Oud geworden naziebeulen, maar gehorozaam als altijd
Dat gevoel voor discipline raak je immers nooit meer kwijt
Als de rechter hun een vraag stelt over hoe het is gegaan
Hebben ze nog steeds de neiging in de houding te gaan staan

En ik kijk maar, en ik kijk maar en ik zit, ik kijk het aan
Nette niks bijzonders voeten ingepoetste zwarte schoenen
Zijn dat nou die zelfde voeten, uit mijn helse visioenen
Die de hakken lieten klappen, die niet ophielden met trappen
Vrouwen kinderen van twee
Ja het zijn dezelfde voeten en ze kunnen best nog mee

Oud geworden naziebeulen, eindelijk de rekening
Maar nog steeds dezelfde praatjes, leugens en vertekening
Bij eht lezen van de aanklacht, geen die maar van kleur verschiet
Slechts meewarig hoofden schudden, onbeschaamd en hypocriet
En ik kijk maar, en ik kijk maar en geloof mijn ogen niet
Zijn dat nou mijn eigen ogen waarmee ik hier zit te staren
Die bij oorlogsfilms zo blind van machteloze woede waren
Maar die nu capabel blijken, naziebeulenaan te kijken
Zomaar recht in hun gezicht, ja het zijn mijn eigen ogen
Waarom doe ik ze niet eicht en zwijg voor ik medelijden krijg