Ik had geen enkel uitzicht meer Mijn leven was verzand Ik ging naar een zigeunerin En toonde haar mijn rechterhand De vrouw begon te beven En raakte overstuur Ze zei: "In deze lijnen, hier Zie ik een lange stenen muur"
"Een muur die dwars door het landschap gaat Wel vijftien meter hoog Waar hij begint of waar hij eindigt Is onzichtbaar voor mijn oog" Toen gaf ik haar mijn linkerhand Ze keek ernaar en zei "Ik zie een vogel in die hand Die vogel legt een ei"
"De muur is je beperking Het ei de vrede en het geluk Als je in je handen knijpt Dan gaat dat eitje stuk Je moet zeven keer zeven jaren wachten En dan, om zeven uur Krijgt het geluk zijn vleugels Vliegt het uit boven de muur"
Ik koesterde mijn linkerhand Zes jaar ging snel voorbij Tot iemand op die hand ging staan Hij kraakte als een ei De waarzegster was op de vlucht Na een klacht van een client Ik had geen enkel uitzicht meer Maar zelfs dat uitzicht went
De muur is je beperking Het ei de vrede en het geluk Als iemand op je ziel gaat staan Dan is je leven stuk Je moet zeven keer zeven jaren wachten En dan, om zeven uur Krijgt het geluk zijn vleugels Vliegt het uit boven de muur
De muur is de beschaving Het ei is de natuur De botsing is een kwelling Die een mensenleven duurt Dat is zeven keer zeven jaar wachten Op zeven keer zeven uur Ofwel, je hele leven vechten Met je rug tegen de muur