Geen gras, geen oases, geen fata morgana's Geen riksja, geen taxi, geen caravan of trein Wel zonlicht, veel zand en karavanen van stilte Je hoort niemand roepen
Ik liep al dagen op een zandweg Had al die tijd geen mens ontmoet De droogte stond me aan de lippen De zon scheen door mijn zonnehoed Mijn handen hingen aan mijn armen Mijn voeten krompen van de pijn Het was een hele brede zandweg Eerlijk gezegd was 't de woestijn
Ik was daarin terechtgekomen Op zoek naar een stuk eenzaamheid Niet meer dan erin gelopen En opeens de richting kwijt Bij het zoeken naar de uitgang Dacht ik: eerst hier en daarna daar Maar het probleem met de woestijn is Alles lijkt zo op elkaar
Er is een ouwe Disney-docu Die alleen gaat over de woestijn Waarin met stelligheid beweerd wordt Dat er heel veel levensvormen zijn Wie dacht dat er louter zand was Zat volgens Disney danig mis Er groeiden planten, dieren, vogels Je had er alleen geen vis
't Moet in de studio gedraaid zijn Zo nam Walt zijn kijkers tuk Want zo ver mijn oog kon reiken Zag ik geen mouse, laat staan een duck Ik zag alleen een verre stofwolk Maar voor wie loopt in de woestijn Is dat een heel normaal verschijnsel Ik dacht niet eens: wie kan dat zijn
Toen kreeg ik een hallucinatie Ik dreef op een oude autoband In een oceaan van water En ik schreeuwde hulpeloos: zand Zand, zover mijn oog kon reiken Brandend zand, een oud refrein Los zand waren mijn gedachten Ik loste op in de woestijn
Soms neemt een lied een leuke wending Door een knik in het refrein Soms dreigt het te verzanden Vruchteloos als een woestijn Soms hoop je, als liedjesmaker Dat je op een inval stuit Maar vaak zit je in een zandbak En daar kom je nooit meer uit
'k Had bij die stofwolk moeten toeslaan Maar dat leek me veel te vroeg Het lied was nog maar net begonnen Ik dacht ontspannen: stof genoeg De moraal van dit verhaal is Dat je steeds alert moet zijn Want wie een kans laat lopen Verzandt vast in de woestijn