Eens was er een tijd dat de lucht die ik snoof Fris was, me vrijheid kon geven De lucht was de hemel en God mijn geloof En ik zong er van 'mens, durf te leven' De hemel was blauw, wat was ik nog groen Bedrijvig nijver gedreven Ik kon het niet laten te veel te doen En ik zong er van 'mens durf te leven'
Die naieve tijd van niets aan de hand Tot ik leerde schrijven en lezen Met Marx kwamen de jaren en het verstand Door hem heb ik God afgewezen Opium van het volk was het woord Ik kon in iets anders geloven De strijd voor de klasse, God stikte de moord En met hem de filosofen
We kregen het goed, nog beter en best Door macht en door geldzucht gedreven Hebben we lucht en water verpest En we zongen van 'mens, durf te leven' Gedreven door doodsangst deed iedereen mee Om, wat erin zat, er ook uit te halen Uitgehold, opgefokte degeneree Verlamd door de angst om te falen
Dit was mijn lied en nu de moraal Laat niet doodsangst je leven bederven Je wil is maar klein en het gaat als het gaat Ik wil zingen van 'mens, durf te sterven' Want je leeft maar een keer, je gaat duizend keer dood Wat zullen je kinderen erven Idealisme, de zilveren vloot Ik wil zingen van 'mens, durf te sterven'