Hij had natuurlijk geen gelijk, hij stond aan de verkeerde kant
Hij maakte deel uit van de horden, die een vredelievend land
Op het bevel van hun dictator attaqueerden
Maar hij was ook het kind, dat nooit zijn angst te onderdrukken wist
En dat een Siciliaanse vrouw zelfs nu nog alle dagen mist
Sinds hij in Montenegro, ver van huis, crepeerde

In het museum te Kotor
Ligt nog zijn veldvles onder glas
Met een gebed er ingekrast
Als het bewijs hoe bang hij was
Misschien het bangst van alle Italianen
"Jezus, red me van de partizanen"

Nu is zijn glimlach lang verrot, de oostenwind verwoei zijn stem
En in dat Siciliaanse dorp huilt zelfs die vrouw niet meer om hem
Al bidt ze daag'lijks nog, opdat zijn ziel mag rusten
Zijn foto staat nog op de kast, het enige wat bleef bewaard
Een oude foto van een kind, met jongenswangen, onbehaard
Ze kan zich niet meer heugen, dat ze die ooit kuste

In het museum te Kotor
Heeft het gebed hem overleefd
Dat hij ooit op zijn veldvles schreef
Maar dat hem niet geholpen heeft
De bangste van Benito's onderdanen
"Jezus, red me van de partizanen"

De tranen van zijn commandanten zijn sinds jaar en dag gedroogd
Want al hun schrammen zijn genezen en hun rangen zijn verhoogd
En ach, wat zouden ze dan nog rancunes voelen?
Zij hebben weer de monden vol van krijgsmanseer en burgerplicht
En van hun splinternieuwe wapens staan de lopen weer gericht
Al zijn ze ditmaal afgestemd op and're doelen

In het museum te Kotor
Komen toeristen af en aan
Maar geen van hen beseft, wat eig'-
Lijk op die fles had moeten staan
Maar wat hij niet gedirfd heeft te vermelden:
"God verdomme alle oorlogshelden"