Ik heb veel gereisd en veel dingen gedaan om een stuk van de wereld te
kunnen zien. In Amerika ben ik bijna twee jaar lang truckchauffeur
geweest. En uit die tijd komt dit verhaal. Ik stond met m'n truck even
buiten een klein plaatsje in het zuiden, en nam m'n papieren door voor
wat betreft de lading en m'n bestemming. M'n mobilofoon stond zoals
altijd aan op kanaal 19 en plotseling hoorde ik op de lijn de stem van
een kleine jongen. Hij zei "he, is er iemand die luisterd? He
truckchauffeurs, praat eens tegen Teddybeer". Ik drukte m'n knop in en
zei "je hebt er eebtje, Teddybeer", en de stem van de jongen kwam weer
in de lucht. "Ik wil je niet van je werk houden en je eigenlijk niet
storen, want mam heeft gezegd dat ik je niet mocht oproepen en van die
mobilofoon af moest blijven. Ja sorry hoor, ik voel me een beetje
eenzaam en het helpt als je 'ns met iemand praten kan, want dat is een
van de weinige dingen die ik kan doen. Ik kan niet lopen." Ik nam de
microfoon en zei dat 'ie net zo lang mocht praten als 'ie wilde. "Dit is
eigenlijk de mobilofoon van m'n vader, maar hij is nu van mam en mij.
M'n pa heeft een ongeluk gehad en die is d'r niet meer. Mam werkt voor
ons beiden, en ik ben niet zo'n beste hulp voor haar. Ik kan niet goed
uit de weg. Ze zegt vaak: 'geen zorgen, we redden het wel', maar soms
hoor ik haar 's avonds laat in bed huilen. Jullie hebben 't druk maar
d'r is maar een ding dat ik graag zou willen, omdat m'n vader me wel
eens meenam op een rit. Maar dat kan nu niet meer." Niet een chauffeur
kwam op 't radiokanaal zolang die jongen met me in gesprek was. Ik kreeg
medelijden met 'm, want ik dacht aan m'n eigen knul thuis. "M'n pa zei
indertijd: 'eens zal deze truck voor jou zijn, Teddy', maar ik zou toch
nooit in een achttienwieler kunnen rijden. Gelukkig zorgt deze oude
zendontvanger nog voor een beetje verbinding met al m'n vrinden in de
trucks. He, mam komt zo thuis, dus ik moet sluiten, maar toeter eens als
je langsrijdt, dan weet ik dat jij 't bent, en dan kom ik wel weer eens
op de lijn." "Zeg Teddybeer, waar woon je precies?", vroeg ik hem. Hij
noemde z'n adres. Gelukkig had ik geen bederfelijke vracht. Ik keerde
m'n truck en reed naar z'n huis. Toen ik de hoek omkwam en de straat
inreed wist ik niet wat ik zag. Een stuk of twaalf enorme trucks stonden
in colonne geparkeerd. Alle chaffeurs in de omtrek hadden de oproep van
Teddybeer gehoord en bezorgden hem nu een waar feest. Ze tilden hem van
de ene truck in de andere en overal mocht 'ie even achter 't stuur in de
cabine. Als laatste zat 'ie in mijn truck en daarna zette ik 'm in z'n
stoel terug. Als ik ooit geluk heb gezien, geluk zoals ik nooit in m'n
leven weer zal zien, dan was 't dit keer 't geluk in 't gezicht van die
knul. Ik ging met de pet rond om z'n moeder ook nog iets te kunnen
geven, en alle jongens namen afscheid van Teddybeer, voordat z'n moeder
thuis zou komen. Toen ik weer achter 't stuur zat, stonden er tranen in
m'n ogen, want ik had gezien hoe je heel eenvoudig iemand blij kunt
maken. Toen kwam er nog een verrassing, een vrouwenstem op de lijn met
"bedankt van Teddy's moeder, we wensen jullie alle goeds en zullen
bidden voor een veilige rit. Jullie hebben een droom van m'n jongen
werkelijkheid gemaakt. Ik ga maar van de lijn, anders ga ik zelf nog
huilen. God bless you and goodbye."