A te missen valt mij zwaar, ‘k heb gien afscheid kunnen nemen,
’t is pertang m’n eige stoemmeteit da g’uit m’n leven zijt verdwenen,
Ik kon altijd oep a rekenen, mennen trouwe metgezel,
Gij had respect veur mij as vra, oek al haddeket spel van addel.


Mor na zenkik a kwijt en het is mijn eigen schuld,
Ik hebkik me nog nooit zo slecht gevuld.


We deelden lief en leed, kenden misere en plezier,
Gij waart te vertrouwen, ging ni met ander vrouwen oep zwier,
Ik mag er ni on denken da ge misschin een ander vra verwent,
Of het vriendje zijt geweurre van nen homofiele vent.


Ja het kan na toch ni zijn, het is gewoon ni fair,
Nooit nog van m’n leven koommekik nog zo goe kleer.


Want gij dee mij genieten, ge liet m’n sappen stromen,
Lak giene ene vent da kan, zelfs ni in m’n wildste dromen.
En was de nood wer groot, ik had a altijd bij de hand,
Veilig in mijn sjakos, neffe het maandverband.


Mor ik heb z’ievrans late staan met m’n papieren en m’n geld,
Wistek nog mor waar, want ‘k zen menne vibrator kwijtgespeld.