Ik was een simpel kind in armoede geboren
En toch hee god den heer mij toens uitverkoren.
Want oep ne nacht stoeng den heilige on m’n bed
Hij zei ‘k kom a bevruchten, ’t is mor dagget wet.

Ik zee toen: he geestige, wie denkte da ge zijt?
Ge kunt da bij iedereen behalve dan bij mij.
Mor veur dak was uitgesproken kwammen met z’n zwaard,
Ik zee, alee vooruit, mor houdt me na gespaard.

’t Was eigenlijk ni zo plezant azzek had gedacht,
mor toen zee dien heilige: wa hadde na verwacht?
‘k zee allee komaan, mor wa wilde deze keer
agger van gepruufd het, wilde alted meer.

Ik moet na eerlijk zeggen: ’t was ne proopre gast,
Want van plakken oep menne rok haddek giene last.
‘k vergeet nooit ni meer wat er toen is gebeurd
ondanks al da gestoot was m’n vlies zelfs ni gescheurd.

Heel die historie hemmek me ni beklaagd
Want veur al die moeite wierekik heilig verklaard.
Wadda’k na gon zeggen, ‘k hoop dagget me zult vergeven,
Nadien zennek toch ni lank meer maagd gebleven



(c) Hopeloos