Wat lig je hier stil en zo bleek op dit laken.
Ik mis in je handen de kracht van weleer.
Je ademt heel rustig maar zo onregelmatig.
De grapjas in jou die herken ik niet meer.
Waar je ook kwam, plezier zat aan tafel.
Je had iedereen altijd vlug op je hand.
Maar toen ik je vroeg, zeg rijdt is wat trager.
Ik wou je toen smeken, gebruik je verstand.

Ik wil je niet kwijt,
Ik knijp in je handen,
Oh God laat hem leven,
Ik heb hem zo lief,
Hij heeft van die kuren,
En zotte gebreken,
U kent hem, ik bid u
Ik heb hem zo lief!

Nog nooit zag ik jou, zo breekbaar en tenger.
Gevoed door die buisjes, heb je geen kou?
Mocht ik het kunnen, ik bracht je tot leven
M'n adem, m'n hartslag, ik gaf ze aan jou.
En buiten op straat, gaat het leven maar verder.
Een film waaruit jij zo brutaal bent gestapt.
Ik sluimer, ik droom en ik zie jou opeens.
Als een bloem die gebroken is binnen de knoop.

Ik wil je niet kwijt,
Ik knijp in je handen,
Oh God laat hem leven,
Ik heb hem zo lief,
Hij heeft van die kuren,
En zotte gebreken,
U kent hem, ik bid u
Ik wil je niet kwijt,
Ik knijp in je handen,
Oh God laat hem leven,
Ik heb hem zo lief,
Hij heeft van die kuren,
En zotte gebreken,
U kent hem, ik bid u
Ik heb hem zo lief!