Ze trouwde, amper zeventien, met Karel van de overkant, die smid was
In een japon van echte zij met smalle stroken Brussels kant, die wit was
De ogen van haar oma en de bruidegom zijn nieuwe schoenen blonken
En op het feestje achteraf was ieder lang voor sluitingstijd al dronken

Na negen maanden kwam het kind, het was een zoon, precies volgens de
boekjes
Dus stortten alle tantes zich op het vervaardigen van blauwe broekjes
En iedereen kwam aan met goede raad en daad en dingen in dit kader
En zei, dat hij haar ogen had, maar verder toch het meeste van zijn vader

Haar dochter, twee jaar later, werd zo moog'lijk nog uitbundiger geprezen
"Een koningswens", riep Ome Jaap, die naam had altijd origineel te wezen
Helaas viel daarna, wat de liefde aangaat, verder weinig meer te melden
Dan dat ze voortaan enkel nog maar vreeen voor de lol en dat was zelden

Al snel bleek hun etage voor hun vieren aan de kleine kant te worden
En ook was hij zo donker, dat zelfs 's zomers nog de cactussen verdorden
Dus richtten zij hun volle aandacht op het krijgen van een nieuwe woning
En zie, dat streven vond in een vierkamerflat uiteind'lijk zijn bekroning

Het was een prachtig huis, dat kon haar eigen schoonzus zelfs niet
tegenspreken
Ze had op het toilet zo'n grappig bordje met de tekst: "Niets
buitensteken"
Een kurkwand en een schrootjeswand, een oude letterbak en een pendule
En kamerbreed tapijt tot in de bezemkast en in de vestibule

Wanneer ze eens een ogenblikje voor haarzelf had zat ze te borduren
De leuke schilderijtjes die ze maakte sierden spoedig alle muren
Tot peilloze verbazing van bewond'rende vriendinnen en van vrinden
Die zeiden: "Ik snap niet, dat jij daar allemaal maar tijd voor weet te
vinden"

Zo ging het leven almaar door, haar kind'ren werden allebei leerplichtig
Haar man veranderde van baan en werd, volgens zijn moeder, zeer gewichtig
Hij had zelfs best minister kunnen worden, zeiden zijn familieleden
Helaas voor Karel was er in die branche kenn'lijk weinig vraag naar
smeden

Ach ja, het menselijk bestaan heeft ook natuurlijk best verdriet in petto
Maar ondertussen zat haar Karel al op vierentwintighonderd netto
Dus konden zij zichzelf zo langzaamaan het een en ander permitteren
En toen haar moeder doodging liet zij het mensje eersteklas cremeren

En tegen dat haar vader ook het tijd'lijk met het eeuwige ging ruilen
Had zij in elk geval een hele knappe zwarte jurk om in te huilen
Die droeg ze later nog een keer, toen Karels ouders ook kwamen te sterven
Al viel daarbij, behalve die defecte kolenkachel, niks te erven

Het trouwen van haar kind'ren bracht een leegte, waar ze eerst wat aan
moest wennen
Maar beiden deden een voortreffelijke keus, dat viel niet te ontkennen
En wat zij door die huwelijken noodgedwongen kwijt had moeten raken
Dat wist de vreugde van haar omaschap al spoedig meer dan goed te maken

Zo kwam zij op een leeftijd dat, naar 't heet, de wereld om haar heen
verstilde
Tenslotte kon haar Karel zelfs niet meer, wat zij al jaren niet meer
wilde
Toch ging het haar nog immer naar den mettertijd wat taai geworden vleze
Terugziend op haar leven, kon zij anders niet dan innig dankbaar wezen

Dus, op haar sterfbed, zei ze tegen Karel met de tranen in haar ogen
Dat ze een prachtig leven had gehad en dat de tijd was omgevlogen