Er waren eens twee kinderen, die hielden van elkaar
Ze speelden heel de lange dag, 't was een gelukkig paar
Ze woonden in een grote tuin vol kleuren en vol groen
Daar liepen ze de vlinders na en hoefden niets te doen

Ze kregen spel en zang en dans en bloemen en muziek
Maar een ding was verboden fruit:de appels der kritiek.
Zolang ze daar niet aankwamen ,was alles rust en vreugd
Maar als ze daar van plukten, dan verloren ze hun jeugd

Toen sloop op zekere dag een slang heel zacht het hoekje om
En zei: "toe, pluk die appels toch, want anders blijf je dom"
Ze plukten en sinds dat moment verveelden ze zich suf
Ze vonden alles grauw en saai en alles even duf

Ze maakten ruzie, niets was goed en niets kon ooit goed zijn
Geen vrucht die hun nog smaken kon, behalve naar azijn
Toen kwam de grote directeur en keek over de rand
En wees ze toen voor goed de deur van 't gouden sprookjesland

Zo werden ze de werkelijkheid van 't leven ingegooid
Ze werden wel volwassen, maar tevreden zijn ze nooit