Niemand weet
Wie hij is, die man
Met zijn kromgetrokken lichaam
Met zijn sjaal zo slordig rond z'n hals
Niemand weet
Niemand weet
Hoe hij slentert
Door de morgen
Wat hij droomt
Als de zon ontwaakt
Hij begrijpt
Het zuchten van de wind
Strooit lavendel in de nevel
Kijk, de spreeuwen zitten weer laag
Bij het koren
En het paard trekt voren naar de zon

Niemand weet
Hoe de tijd verweert
In zijn doofgedronken lichaam
Van de geur als hij
D'oogst binnenhaalt
Niemand weet
Niemand weet
Als het regent
Over zijn rijkdom
Dat hij ruikt als het land verzuipt
Hij ontwijkt
Elk gerucht van 't dorp
Dat het land zou moeten wijken
Voor de regenwegen van steen
Mijn God, dat dit nooit gebeuren mag