Daar lig je dan, zo klein nog
En je staart naar het plafond
Je kwijlt wat op je deken
En je trappelt in het rond
Bij deze ben je welkom
Op een plek die aarde heet
Deze onbegrepen tennisbal
Noemen wij soms een planeet
Probeer er aan te wennen
Dat je nooit echt weten zal
Hoe je ooit hier bent gekomen
En waarheen je weer vertrekken zal

Daar lig je dan, zo weerloos
Onbeholpen op je rug
In het levenslicht gevallen
En je kan niet meer terug
En iedereen is blij nu
Maar jou is niks gevraagd
Je bent dan toch tenslotte
Zomaar het leven in gejaagd
En je hebt het maar genomen
Omdat het 'gewoon begon'
Maar zou je er aan beginnen
Als je er zelf voor kiezen kon

Daar lig je dan, tevreden
Met een speentje in je mond
En de dingen die jij niet nodig hebt
Gooi je naast je op de grond
Ik hoop dat dat zo zal blijven
En niet zal weggaan met de tijd
Want je weet nog niets van hebzucht
Of van andere rottigheid
Want er loeren lege beloftes
Die jij stuk voor stuk niet kent
Ik hoop dat je die op tijd ontdekt
En laat zien hoe sterk je bent

Daar lig je dan, onwetend
Van wat er om je heen gebeurt
Zo veilig in je dekentje
Dat naar je moeder geurt
Maar men heeft op deze aarde
Reeds wat onbesuisd geleefd
Zodat er op jouw nieuwe leefplek
Behoorlijk roofbouw is gepleegd
Ik zou me moeten schamen
Omdat ik het net zo goed vertik
Om er dagelijks bij stil te staan
Dat je langer leeft dan ik

Daar lig je dan en je slaapt nu
Droomt naar een nieuwe dag
Waarin je, als het meezit
Straks een nieuwe luier mag
Hou 't nog maar even simpel
En geniet maar van je bed
Van je fijne kleine wereldje
Waaruit je nog geen stap verzet
En als het leven zich dan aandient
Zorg dan dat je het beter doet
Zodat je later, als je groot bent
Niet hetzelfde vertellen moet