Hij liep naar huis toe, des middags laat
Het was een trieste dag
Een mist was er, die als een wolk
Over de straten lag
Hij liep heel langzaam, men zag haast niets
En rilde in zijn dikke jas
En dacht dat zijn hart, als deze dag
Zo lichtloos en vreugd'loos was
Toen vroeg een vrouwestem uit de mist
Of hij niet de weg voor haar wist

refr.:
Het was een zachte, lieve stem
Die klonk zo vreemd vertrouwd tot hem
Een stem, waarvan hij toch niets wist
Door de mist, door de mist

Hij zei: Ik breng u even weg
U vindt het niet alleen
En even later liepen ze
Saam door de schemer heen
Zij zagen bijna niets van elkaar
En dat gaf een vreemde sfeer
Als spraken ze ieder in zichzelf
En kregen toch een antwoord weer
Een vreemde vreugde vervulde hem
Toen hij luisterde naar haar stem

refr.

Ze zei: U komt nu later thuis door mij
Als maar uw vrouw niet wacht
Ik ben gescheiden, leef alleen
Zoals ik, sprak ze zacht
Heel jong getrouwd en het ging niet goed
En geen van ons had toch schuld
Nu zou ik het wel graag overdoen
Met meer verstand en meer geduld
Ook ik, zei ze, ben eens weggegaan
En nu maakte ik 't graag ongedaan

Het was een zachte, lieve stem
Als lachte 't leven weer hem toe
Om 'n stem, waarvan hij toch niets wist
In de mist, in de mist

Ze waren eind'lijk nu bij haar huis
Ze gaf hem stil haar hand
Hij zei: Al zijn we vreemden, 't is
Als bond ons toch een band
U nam mijn eenzaamheid even weg
Zie ik u nu nimmer meer?
Zeg mij uw naam en beloof mij ook
Wij zien elkaar spoedig weer
Toen zei ze en glipte 't huis in gauw
Hem de naam van zijn vroeg're vrouw

Toen kende hij de lieve stem
Uit 'n ver verleden kwam die tot hem
't Geluk ging naast hem, zonder dat hij 't wist
Door de mist, door de mist