Met een hart vol pijn en een hand vol hoop, verbrandde ik de laatste brug
Ik verliet de stad met alles wat ik had, alleen de tranen gaf ik terug
En de liefde kwam, maar jouw liefde nam slechts ‘t laatste gram respect
Wat ik over had, voor iemand uit de stad, hij hield mij voor de gek
En ik zei mezelf direct: “Er is niets meer dat je trekt
Het wordt tijd, hoog tijd dat je vertrekt”

Als manna schijnt de zon op m’n huid en waait de wind door m’n haar
En ik roep ‘t nu uit: “Jullie stikken nou maar
In je te nette kleren met je keurige haar”
Als manna is het gras in m’n hand, dat hier overal groeit
En ik ren door ‘t zand, zonder dat ‘t vermoeid
O, wat heb ik m’n tijd toch tot nu toe verknoeid
Dit is manna, o, dit is manna

Wat zijn mooie regels als geen mens er zich aan houdt
Ik deed dat wel, maar leerde snel, na een keer goed knock-out
Ik heb m’n les gehad, dus vaarwel stad, en beste vriend, ik hoop dat jij
Eens van iemand houdt, die voor jou net zo koud zal zijn als jij voor mij
Maar, die dagen zijn voorbij, en voor mij keert nu het tij
Ik voel me, ja, ik voel me nu echt vrij

Als manna schijnt de zon op m’n huid en waait de wind door m’n haar
En ik roep ‘t nu uit: “Jullie stikken nou maar
In je te nette kleren met je keurige haar”
Als manna is het gras in m’n hand, dat hier overal groeit
En ik ren door ‘t zand, zonder dat ‘t vermoeid
O, wat heb ik m’n tijd toch tot nu toe verknoeid
Dit is manna, dit is manna, dit is manna

Als manna schijnt de zon op m’n huid en waait de wind door m’n haar
En ik roep ‘t nu uit: “Jullie stikken nou maar
In je te nette kleren met je keurige haar”
Als manna is het gras in m’n hand, dat hier overal groeit
En ik ren door ‘t zand, zonder dat ‘t vermoeid
O, wat heb ik m’n tijd toch tot nu toe verknoeid

(c) tekst en muziek Peter Koelewijn