Wie z'n vader heeft vermoord, en z'n moeder heb vergeven
Die is nog veel te goed, voor het soldatenleven

De moordenaar in z'n cel, met zijn roetzwart geweten
Die krijgt nog elke dag zijn koud en warrem eten

Ik krijg als arm soldaat, die 't vaderland moet dienen
Een rottig stukkie kuch met 'n hompie margarine

En als ik sta op wacht, met duizenden gedachten
Dan denk ik bij mezelf: hoe lang moet ik nog wachten

De spin die spint zijn web, om vliegjes mee te vangen
De groten gaan er door, de kleintjes blijven hangen

Laat niet als enig dank, voor 't aangenaam verpozen
De eigenaar van 't bos, de schillen en de dozen

En leg ik op m'n krib m'n eigen uit te rusten
Dan denk ik aan Marie en hare fraaie buste

Maar eenmaal komt de dag, waarop wij allen wachten
Dan gaan we naar de grens om de Belgen af te slachten

Dan schiet de 'zeven-veld' met welgerichte schoten
Dat godvergeten tuig, kartetsen voor de kloten

Maar eenmaal komt de tijd, dat we de rotzooi gaan verlaten
Weg met het regiment, lang leve de soldaten