In een lucht van ouwe mensen
En een heel klein vleugje dood
Zit zij starend aan de tafel
Spelend met een korstje brood

Haar nieuwe dag is net begonnen
Net zoals het gister was
Alleen het weer is even anders
En haar nieuwe ochtendjas

Maar gewoon weer tegen tienen
Zoals altijd vaste tred
Of zij wel of niet moet plassen
Wordt zij op de pot gezet

De tv die doet een poging
Terwijl het haar totaal ontgaat
Om haar toch nog te vermaken
Met een uurtje Sesamstraat

Met haar broze trage handen
Ruimt zij de kruimels van ‘t ontbijt
Ach zolang zij nog niet dood is
Heeft zij immers alle tijd

Ze moet nog zeker twee uur zitten
Zonder woord en oogopslag
Omdat haar kamer nog gestoft wordt
Voordat zij naar bed toe mag

Even komt er dan een lachje
Als een kleinkind oma kust
En dan hoop je dat momentje
Ondergaat ze heel bewust

Als haar kamer is gezogen
En haar bed is opgeschud
Wordt ze uit de zaal gereden
Tijd weer voor een middagdut

Eerst een pilletje voor ’t slapen
Anders duurt het veel te kort
Het is eigenlijk te hopen
Dat zij nooit meer wakker wordt

Zo verslijt ze alle dagen
In volkomen ledigheid
Met de dood al in haar ogen
Maar het is nog niet haar tijd

Hoeveel dagen nog dat ritje
Van haar kamer naar de zaal
Sesamstraat, de pot en pillen
Wanneer stopt dat allemaal

Haar nieuwe dag is weer begonnen
Gelukkig niet zoals die was
Ze is gestorven rond haar kinderen
Glunderend in haar ochtendjas